Amado V. Hernandez Lumuha ka, aking Bayan; buong lungkot mong iluha Ang kawawang kapalaran ng lupain mong kawawa: Ang bandilang sagisag mo?y lukob ng dayong bandila, Pati wikang minana mo?y busabos ng ibang wika, Ganito ring araw nang agawan ka ng laya, Labintatlo ng Agosto nang saklutin ang Maynila,
Amando V. Hernandez May isang dalagang maganda’t marilag, Lahat nang naisi’y natatamong lahat; Subalit ng minsang limutin ng liyag, Ay lason ang kanyang nagging pahimakas. May isang lalaking marunong at bantog, Halos pati langit kanyang naaabot; Ngunit nang bumagsak sa pagkakatampok, Sa sariling buhay, punlo ang lumagot.
ni Amado V. Hernandez (Bartolina ng Muntinlupa – Abril 22, 1952) Ako’y ipiniit ng linsil na puno hangad palibhasang diwa ko’y piitin, katawang marupok, aniya’y pagsuko, damdami’y supil na’t mithiin ay supil. Ikinulong ako sa kutang malupit: bato, bakal, punlo, balasik ng bantay; lubos na tiwalag sa buong daigdig at inaring kahit buhay man ay […]